Problemy, na które należy zwrócić uwagę przy spawaniu stali energetycznych, dotyczą przede wszystkim skłonności do utwardzania i pękania złączy (większość gatunków to stale z zakresu od o ograniczonej spawalności do bardzo trudno spawalnych) oraz zapobieżenia procesom dyfuzyjnym składników w złączu podczas długotrwałej ich eksploatacji w wysokiej temperaturze. Dyfuzja składników w złączu wykonanym z materiałów o zróżnicowanym składzie prowadzi do obniżenia wytrzymałości na obciążenia długotrwałe i wystąpienia kruchości. Dlatego skład chemiczny stopiwa do stali nisko- i średniostopowych powinien być jak najbardziej zbliżony do składu materiału spawanego. Materiały dodatkowe powinny być nisko-wodorowe. Z uwagi na ograniczoną spawalność większości stali stosuje się podgrzewanie i – częściej niż przy spawaniu innych grup stali – skomplikowaną obróbkę cieplną, zwłaszcza złączy grubych. Stale energetyczne można spawać metodami stosowanymi w przemyśle, jednak najczęściej stosuje się spawanie elektrodami otulonymi i TIG, szczególnie w wypadku ostatecznego montażu. Spawanie stali energetycznych jest procesem trudnym i wymagającym przestrzegania ustalonych procedur. Podane tu informacje nie są wystarczająco pełne, należy zatem skorzystać z literatury specjalistycznej.